φωτ.: Μαρία Δούκα

(….) Περιέγραψα νωρίτερα τέσσερις έσχατες έγνοιες, τέσσερα θεμελιώδη δεδομένα της ύπαρξης –το θάνατο, την απομόνωση, την έλλειψη νοήματος, την ελευθερία– τα οποία, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι μαζί τους, προκαλούν βαθύτατο άγχος. Αυτό που συνδέει την «ελευθερία» με το άγχος δεν είναι διαισθητικά προφανές, γιατί με την πρώτη ματιά η ελευθερία φαίνεται να περιέχει μόνο θετικές συνυποδηλώσεις. Άλλωστε ολόκληρη η πορεία του δυτικού πολιτισμού δεν καθορίστηκε από τη λαχτάρα και τους αγώνες για πολιτική ελευθερία; Κι όμως, η ελευθερία έχει μια σκοτεινή πλευρά. Αν τη δει κανείς από την άποψη της αυτοδημιουργίας, της επιλογής, της βούλησης και της δράσης, η ελευθερία είναι ψυχολογικά σύνθετη και διαποτισμένη με άγχος.

Continue reading →

Η ελευθερία ως δεδομένο φαίνεται να είναι ο ακριβώς ο αντίποδας του θανάτου. Ενώ ο θάνατος μας τρομοκρατεί, θεωρούμε γενικά την ελευθερία ως κάτι αδιαφιλονίκητα θετικό. Η ιστορία του Δυτικού πολιτισμού δεν σημαδεύτηκε άλλωστε από σταθμούς που προήλθαν από την επιθυμία για ελευθερία και δεν καθορίστηκε εντέλει από την επιθυμιά αυτή ; Continue reading →

φωτ.: Andre Kertez

Σε κάποια στιγμή της ζωής- μερικές φορές στα πρώτα μας χρόνια ,άλλοτε όψιμα – είναι βέβαιο ότι όλοι μας θα ξυπνήσουμε και θ΄αντιληφθούμε την θνητότητα μας. Είναι τόσα πολλά αυτά που την πυροδοτούν : μια ματιά στον καθρέφτη που δείχνει το σαγόνι μας να κρεμάει , τα μαλλιά ν΄ασπρίζουν τους ώμους να καμπουριάζουν . Η παρέλαση των γενεθλίων , ιδίως όσων αφορούν στρογγυλές δεκαετίες – πενήντα, εξήντα, εβδομήντα . Η συνάντηση μ΄ένα φίλο που έχεις καιρό να τον δεις σε σοκάρει το πόσο έχει γεράσει. Continue reading →