Η Ελένη Νταφέκα (πιάνο) και ο Λαέρτης Κοκολάνης (βιολί) θα μιλήσουν με νότες για χαμένες πατρίδες.

Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017 στις 20:30

Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση θα βρείτε στην ιστοσελίδα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών: http://www.koa.gr/gr/Events/black_earth

Αν κάποια από τα παρακάτω σας φαίνονται οικεία, τότε ένα σεμινάριο διαχείρισης άγχους μπορεί να σας φανεί χρήσιμο.

• Αντιμετωπίζετε στρεσογόνες καταστάσεις που σχετίζονται με την εργασία σας; (ανεργία, οικονομικές δυσκολίες, συγκρούσεις στον εργασιακό χώρο, επαγγελματικές αλλαγές, υπερβολικό φόρτο εργασίας, συνταξιοδότηση) Continue reading →

Φωτ.: Αντώνης Σφακιανάκης

(Ομιλία του ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή Γεράσιμου Φραντζιού στο Δήμο Υμηττού, 26.4.1991)

Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται λόγος ολοένα και περισσότερο για πολλές και ποικίλες κρίσεις: οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτισμικές, εθνικές, και βέβαια για την κρίση της νεολαίας και της εφηβείας.

Υιοθετώντας λοιπόν για τον όρο “κρίση” την έννοια που ο Ισπανός συγγραφέας και φιλόσοφος Ορτέγκα υ Γκασσέτ χρησιμοποίησε στα 1942, ότι δηλαδή ο άνθρωπος περιέρχεται σε μια αρνητική αντιμετώπιση της ζωής λόγω παρεμβαλλομένης αβεβαιότητας και αναταραχής, θα ήθελα, μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα των κρίσεων, να ξεκινήσω την ομιλία μου για τα πρότυπα της συμπεριφοράς των γονιών προς τους εφήβους, με μία θετική-αισιόδοξη παρατήρηση.

Σύμφωνα με τις συστηματικές μελέτες που έχουν γίνει αλλά και με την προσωπική μας εμπειρία, είτε πάρουμε σαν ένδειξη της εφηβικής κρίσης τη συγκινησιακή ζωή του εφήβου, είτε την ποιότητα των σχέσεών του με τους γονείς του, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η εφηβεία εξελίσσεται χωρίς κρίσεις (όπως ορίστηκαν παραπάνω) ή αξιοπαρατήρητες συναισθηματικές διαταραχές. Γενικά οι έφηβοι καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα μιας πειθαρχίας, μοιράζονται με τους γονείς τους ένα κοινό σύνολο αξιών και διατηρούν σχετικά αρμονικές σχέσεις με την οικογένειά τους.

Ασφαλώς δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό να τα βγάλεις πέρα με το στάδιο της εφηβείας. Σ’ αυτή την περίοδο της τρομακτικής αλλαγής για όλους στην Οικογένεια, ο καθένας παρουσιάζεται αλλοιώτικος και σχεδόν θα πρέπει να αρχίσουν τη γνωριμία τους από την αρχή. Continue reading →

Εκδόσεις Αρμός 2015

Στη διαδρομή της ζωής μας “παίζουμε” τρεις βασικούς ρόλους: του παιδιού, του εραστή, και του γονιού. Σ’ αυτό το παιχνίδι, η συντροφικότητα και ο αποχωρισμός είναι εμπειρίες που προκαλούν συγκίνηση και στο σώμα και στον ψυχισμό, επειδή αφορούν πρόσωπα ή συμβάντα σημαντικά με τα οποία αναπτύσσουμε σχέσεις.

Οι άνθρωποι από φόβο ή ευχαρίστηση δοκιμάζουμε να στριμώξουμε όσο πιο πολλή συντροφικότητα χωράει στη ζωή μας. Την ποιότητα όμως την καθορίζει ο φόβος του αποχωρισμού. Έτσι όταν συναντάμε την συντροφικότητα, ο αποχωρισμός μοιάζει και είναι μια προσυμφωνημένη και αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα.

Με βάση τις σκιερές πλευρές του καθενός μας, στο βιβλίο αυτό, πραγματοποιείται μια διερεύνηση της συντροφικότητας και του φόβου της συντροφικότητας, της εγγύτητας και της απόστασης, της σύνδεσης και της αποσύνδεσης, που, σε κάθε τους εκδοχή, κρύβουν μέσα τους μιαν ελπίδα αγάπης.

Ο Τρύφων Ζαχαριάδης είναι διδάσκων - επόπτης στην Ελληνική Εταιρεία Αναλυτικής Ομαδικής και Οικογενειακής
Θεραπείας. Τακτικό μέλος της International Association for Group Psychotherapy and Group Processes, της
International Family Therapy Association καθώς και του Ερευνητικού και Ακαδημαϊκού Ινστιτούτου Αθηνών.

φωτ.: Ανδρέας Σχοινάς

(……) Στην καθημερινότητα των οικογενειών είναι συχνές οι καταστάσεις όπου κάποιο μέλος αγανακτεί για την συμπεριφορά των άλλων και δεν συνειδητοποιεί ότι είναι αυτός που τους αδικεί με τη συμπεριφορά του ή με τις απόψεις του.

Η ύπαρξη ψυχοπαθολογίας είναι συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και κανείς δεν δικαιούται να φαντάζεται ότι κινείται στην απόλυτη λειτουργικότητα. Η ιδεολογικοποιημένη ψυχοπαθολογία όμως, είναι πολύ ύπουλη καθώς δεν αναγνωρίζεται ως δυσλειτουργία, αλλά αντίθετα διακηρύττει την υπεροχή της και ως θιγμένη κατηγορεί όποιον την αμφισβητεί.

Η δικτατορία του σωστού, η δικτατορία της λογικής, η δικτατορία της καθαριότητας, η δικτατορία της ευαισθησίας, η δικτατορία της αισθητικής, η δικτατορία της θυσίας διαβρώνουν και καταστρέφουν τις ζωές των θνητών που προσπαθούν να κρυφτούν από την θνητότητά τους. Όποιος πιστεύει σ’ αυτές τις απατηλές θρησκείες διαπράττει ανθρωποθυσίες, ενώ ο στόχος του είναι να διαφυλαχτεί από την απειλή του κακού.

Continue reading →

Το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου στις 12, σας περιμένουμε στο φιλόξενο Βρυσάκι για να αφεθούμε και να αφουγκραστούμε αυτά που νιώθουμε.

Στο χώρο της ομάδας, όλα όσα είναι του Εαυτού επιτρέπονται. Ακόμα κι αυτά που μάθαμε να φοβόμαστε ή εκείνα που θα θέλαμε να ξεχάσουμε επειδή μας προκαλούν ντροπή. Θα σας περιμένουμε για να τα αγκαλιάσουμε κι αυτά κι εκείνα. Όλα τα δικά μας στο εδώ-και-τώρα.

Γιατί η ομάδα όλα τα χωράει.

Τον περασμένο Μάρτιο, η Ομάδα Αερόστατο στη νέα της διαδρομή ” Κουστούμια & Καπέλα” προσπάθησε να ανακαλύψει τις κρυψώνες του Πραγματικού Εαυτού γεμίζοντας τους κινητήρες της με νέες εμπειρίες και συναισθήματα. Στο παρακάτω σύνδεσμο, μπορείτε να δείτε αποσπάσματα από το αφηγηματικό κομμάτι της διαδρομής, το οποίο είναι δια χειρός Μαριάντζελας Γκίντη. Οι ηθοποιοί Χριστίνα Μουδάτσου,Βίβιαν Παπασταμούλη και Γιώργος Μενεδιάτης δίνουν πνοή στα κείμενα μας.

Μαριάντζελα, σ΄ευχαριστούμε που μας υπενθυμίζει πόσο λυτρωτικό είναι όταν το εκεί και τότε γίνεται εδώ και τώρα.

http://vimeo.com/116770750

φωτ.: Δημήτρης Παπαδάκος

Για τους εραστές-συντρόφους της ζωής μας, έχουμε την φαντασίωση-προσδοκία ότι είναι οι «θεραπευτές των τραυμάτων μας». Ελπίζουμε ότι από αυτούς θα πάρουμε ότι δεν μας έδωσαν οι γονείς μας και τους χωρίζουμε όχι γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που θα θέλαμε να γίνουν και δεν έγιναν.

Continue reading →

φωτ.: Νέκτη Σταμέλου

Η σύγκριση είναι μια ύπουλη μολυσματική νόσος που διαβρώνει την προσωπικότητα. Ξεκινά από την παιδική ηλικία. Οι γονείς προκειμένου να παραδειγματίσουν και να κινητοποιήσουν τα παιδιά τους, διαρκώς τα συγκρίνουν με άλλα παιδιά.

Το παιδί, ακόμη κι αν πετύχει τον στόχο, νιώθει ευάλωτο. Ο γονιός δεν συνειδητοποιεί τον πόνο που δημιουργεί στο παιδί του. Μπορεί άραγε η αγάπη του γονιού να στηρίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια συμμόρφωσης και απόδοσης;

Continue reading →

Φουσκώνουμε το πανί μας για πτήση στις 29 Μαρτίου!

Λεπτομέρειες προσεχώς…

φωτ.: Βασίλης Γεροντάκος

Τέσσερα μαθήματα στο βιβλιοπωλείο του Αρμού, με εισηγητή τον Τρύφωνα Ζαχαριάδη:

Συν-τροφικότητα και Απο-χωρισμός. Στο ρόλο του παιδιού, του εραστή, του γονιού.

Continue reading →

φωτ.: Steve McCurry

Ο καθένας μας αισθάνεται την ανάγκη να τον αγγίζουν και να τον αναγνωρίζουν οι άλλοι. Ο καθένας μας έχει ανάγκη να κάνει κάτι το χρόνο του ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατό του. Η δίψα των ανθρώπων για χάδια συχνά καθορίζει το τι κάνουν το χρόνο τους. Μπορεί π.χ. να περνούν λεπτά, ώρες ή ακόμα και μια ολόκληρη ζωή προσπαθώντας να εξασφαλίσουν το χαΐδεμα με διάφορους τρόπους, ακόμα και παίζοντας ψυχολογικά παιχνίδια. Από την άλλη μπορούν να περάσουν λεπτά, ώρες ή και μια ολόκληρη ζωή προσπαθώντας ν’αποφύγουν τα χάδια αποσυρόμενοι. Οι ανάγκες αυτές είναι βιολογικές και ψυχολογικές και ο Μπέρνς τις ονομάζει «δίψες».

Continue reading →

φωτ.: Nicole Cleary

Μεγαλώσαμε λίγο-πολύ με την παραδοχή ότι τα Χριστούγεννα είναι (ή πρέπει να είναι) η πιο ευτυχισμένη περίοδος του χρόνου. Εντούτοις, κατά την περίοδο των γιορτών, πολλές φορές μας επισκέπτεται απρόσκλητη η κατάθλιψη. Και σίγουρα δεν είναι μόνο ο βαρύς καιρός του χειμώνα που διευκολύνει την άφιξή της.

Continue reading →

φωτ.: Ελευθερία Αγγελάκη

Ο θεσμός της οικογένειας, κρατά τα σκήπτρα. Είναι ο σημαντικότερος θεσμός του ανθρώπου και γιατί;

Τρύφων Ζαχαριάδης: Ο βιολογικός ορισμός της οικογένειας δεν ανταποκρίνεται στην ευρύτερη  διάστασή του, ούτε κοινωνιολογικά ούτε απόλυτα ψυχολογικά. Συχνά, άτομα χωρίς σχέσεις αίματος μπορούν να αποτελέσουν μία οικογένεια. Η λειτουργία της οικογένειας υπάρχει από τη στιγμή που δημιουργούνται δεσμοί στις σχέσεις των μελών της. Πράγματι, ο θεσμός διατήρησε τα πρωτεία του ισχυρά. Διατηρήθηκε, γιατί είναι ανθρώπινη ανάγκη να ανήκουμε κάπου και να προσδοκούμε αυτό το «κάπου» να μας προσδώσει ασφάλεια, στήριξη, κατανόηση και αποδοχή.

Τι νόημα αποδίδετε στην έννοια της «δεμένης» ελληνικής οικογένειας; Μπορεί να «δέσει» το μέλλον των παιδιών της; Continue reading →

φωτ.: Garry Winogrand

Η ματαιότητα των ουσιωδών ερώτων

Tι είναι ο έρωτας;

Ο έρωτας είναι μία ιδιότυπη σύνδεση ανάμεσα στη μαγεία και τα πράγματα. Ειδοποιό στοιχείο της είναι μία τρομακτική απαίτηση. Η απαίτηση για προνομιακή (και, συνήθως, αποκλειστική) θέση μέσα στον πόθο και, ευρύτερα, στην ψυχή του άλλου. Δεν υφίσταται έρωτας που να μην εμπεριέχει και μια απαίτηση πόθου – απαίτηση τελικά και σαρκική. Όμως ο πόθος δεν εξαντλεί το παιχνίδι. Continue reading →

Στέλιος Μπακλαβάς

To Σάββατο, με έναν υπέροχο καιρό, το Αερόστατό μας πέταξε πάνω από την Πλάκα κι έκανε μια στάση στο Βρυσάκι. Εκεί βρεθήκαμε μαζί, συνταξιδιώτες στο εδώ και τώρα. Μόνες αποσκευές τα συναισθήματά μας. Κοιτάξαμε από άλλες γωνίες, ακουμπήσαμε, πλησιάσαμε ο ένας τον άλλον, κρατηθήκαμε, νιώσαμε, μιλήσαμε, γίναμε Ομάδα.

Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο αν δεν είσασταν εσείς, με την εμπιστοσύνη και το άνοιγμά σας. Το πόσο σας ευχαριστούμε γι’αυτό δεν μπορούν να το χωρέσουν οι λέξεις. Περιμένουμε με λαχτάρα το επόμενο ταξίδι!

Ομάδα Αερόστατο

φωτ.: Ομάδα Αερόστατο

Θα χαρούμε πολύ να συνταξιδέψουμε!

Βασίλης Γεροντάκος

Ο εθνικός προβληματισμός είναι ένας προβληματισμός ταυτότητας: αρκεί ν’ ασχοληθεί κανείς σοβαρά μ’ αυτή την ψυχαναλυτική κατηγορία για να κατανοήσει ορισμένα πράγματα που δημιουργούν απορίες και οδηγούν σε παράδοξα και αδιέξοδα. Continue reading →

φωτ.: Debbie Ann Caffery

Ο στοματικός ηδονισμός συντηρεί μια ιδιαίτερη σχέση με τη «συναισθηματικότητα της παχυσαρκίας» μια και στον πρώτο θηλασμό η τροφή συναντιέται με την ευχαρίστηση. Ένας σημαντικός αριθμός ερευνών, αλλά και η καθημερινή παρατήρηση των μητέρων που θηλάζουν, ενισχύουν και επιβεβαιώνουν την άποψη πως η πρόσληψη της τροφής, και μάλιστα η εμπειρία των αρχικών ημερών, δεν είναι μόνο μια ενστικτική κίνηση-ενέργεια, αλλά διατηρεί και ουσιαστικές ψυχικές επιδράσεις. Στο στοματικό στάδιο γίνεται πράξει η απομύζηση του μητρικού στήθους (ένστικτο επιβίωσης) και το πιπίλισμα της θηλής σαν παιχνίδι επαφής με τα χείλη (σεξουαλικότητα). Continue reading →