Φωτ.: Νέκτη Σταμέλου

Ορισμένα άτομα με ψυχαναγκαστικά στοιχεία, ενώ έχουν τις ντουλάπες τους γεμάτες ρούχα, φοράνε τα παλιά μόνο, για να έχουν αποθέματα. Πονάει η καρδιά τους όταν είναι αναγκασμένοι να φορέσουν κάτι καινούριο. Προτιμούν να διακινδυνεύσουν να περάσει η μόδα του ή να το φάει ο σκόρος παρά να το φορέσουν κάποια φορά. Το να χρησιμοποιείς κάτι καινούριο σημαίνει να το εκθέσεις στο χρόνο και επομένως στην παροδικότητα και στη φθορά που θα φέρει το τέλος του. Κάθε τι που φτάνει στο τέλος όμως, θυμίζει το εφήμερο της ζωής και άρα το θάνατο.Όλοι μας βέβαια έχουμε αυτό το φόβο μέσα μας, καθώς και την επιθυμία για διάρκεια και αθανασία. Όλοι μας ψάχνουμε κάτι το άφθαρτο και συνεχές μέσα στο χρόνο και αισθανόμαστε βαθιά ικανοποίηση, όταν ορισμένα πράγματα τα βρίσκουμε με τον καιρό, όπως τα είχαμε αφήσει κάποτε. Αυτό εξηγεί επίσης και την τάση μας να συλλέγουμε διάφορα αντικείμενα. Ό,τι κι αν συλλέγει κανείς, είτε αυτά είναι γραμματόσημα είτε νομίσματα ή πορσελάνες, ένα είναι συνήθως το ασυνείδητο κίνητρο: η επιθυμία να αποκτήσει κανείς ένα κομμάτι αιωνιότητας, μία εγγύηση για συνέχεια μέσα στο χρόνο, μιας και τη συλλογή του δε θα μπορέσει ποτέ να την ολοκληρώσει, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μπορεί να προστεθεί. Άλλοι πάλι αναζητούν τη διάρκεια και την αιωνιότητα σε ανακαλύψεις, οι οποίες θα μπορούσαν να μακρύνουν τη ζωή ή γυρεύουν το αεικίνητο ή ανάγουν τις προσωπικές τους απόψεις και θεωρίες σε θεωρίες με γενική και διαχρονική ισχύ, οπότε ξεπερνούν το χρόνο και αποκτούν αιώνια εγκυρότητα. Ακόμα και αυτή η προσκόλληση σε αγαπημένες μας συνήθειες και η ευαισθησία μας, όταν αναγκαζόμαστε να τις αλλάξουμε ή όταν μας παρενοχλούν σε αυτές, είναι μία μαρτυρία της επιθυμίας μας για διάρκεια.

Fritz Riemann, Τετραλογία του φόβου