Η εφηβική ηλικία είναι κάτι περισσότερο από τη σωματική εμφάνιση της ήβης, αν και στηρίζεται ευρύτατα σ’ αυτήν. Η εφηβεία, υποδηλώνει ανάπτυξη και αυτή η ανάπτυξη χρειάζεται χρόνο. Έτσι, στο διάστημα που η ανάπτυξη βρίσκεται στο στάδιο της προόδου, η υπευθυνότητα πρέπει να αναληφθεί από γονείς ή κηδεμόνες. Αν οι γονείς-κηδεμόνες παραιτηθούν, τότε οι έφηβοι θα βρεθούν μ’ ένα άλμα σε μια ψευδοωριμότητα και θα χάσουν το σπουδαιότερο κεφάλαιό τους: την ελευθερία να έχουν ιδέες και να ενεργούν σύμφωνα με την παρόρμηση…
Ο αγώνας των εφήβων χρειάζεται ανταπόκριση, χρειάζεται να του δοθεί πραγματικότητα με μια πράξη αντιμετώπισης. Η αντιμετώπιση πρέπει να είναι προσωπική. Η παρουσία των ενηλίκων είναι απαραίτητη αν θέλουμε οι έφηβοι να έχουν ζωή και ζωντάνια. Η αντιμετώπιση ανάγεται στον περιορισμό που είναι μη- αντεκδικητικός, χωρίς μνησικακία και που έχει τη δική του δύναμη. Είναι σωτήριο να θυμόμαστε πως η τωρινή ανησυχία των εφήβων και οι εμφανείς εκδηλώσεις της, μπορεί να είναι εν μέρει προιόν της στάσης που υπερηφανευόμαστε ότι κρατήσαμε σχετικά με τη φροντίδα του βρέφους και την ανατροφή του παιδιού. Ας αφήσουμε τους νέους ν’ αλλάξουν την κοινωνίας και να μας διδάξουν πώς να βλέπουμε τον κόσμο με καινούρια μάτια. Εκεί όμως που υπάρχει η πρόκληση του αναπτυσσόμενου αγοριού ή κοριτσιού, ας υπάρξει ένας ενήλικος που να ανταποκριθεί στην πρόκληση. Και μην περιμένουμε πως απαραίτητα θα είναι καλή και ευγενική.
Στην ασυνείδητη φαντασίωση, αυτά είναι ζητήματα ζωής και θανάτου…