φωτ.: Diane Arbus

Ανάμεσα στον τέταρτο και όγδοο μήνα της βρεφικής ζωής, το παιδί βγαίνει από την παραδείσια κατάσταση, αρχίζει και καταλαβαίνει τα όρια του, ότι είναι ένα αδύναμο πλάσμα, απόλυτα εξαρτημένο από τη μητέρα, την οποία δεν ελέγχει. Για αυτό τότε αρχίζουν τα βρέφη να κλαίνε ή να παθαίνουν μεγάλους φόβους. Τότε είναι η βάση της δημιουργίας πολλών υποχονδριακών και ψυχοσωματικών ασθενειών. Ένα σωρό άνθρωποι επισκέπτονται γιατρούς επειδή σκέπτονται από το πρωί μέχρι το βράδυ ότι θα πάθουν αυτό, θα πάθουν εκείνο.

Εξετάζονται συνέχεια.. τριάντα καρδιογραφήματα το χρόνο, πέντε μαγνητικές και παρόλα αυτά έχουν το φόβο ότι θα πεθάνουν. Πράγματα που δημιουργούνται από τότε που το βρέφος καταλαβαίνει και η μητέρα πρέπει να είναι προσεκτικότερη. Στην πραγματικότητα όμως τι γίνεται? Ακριβώς τότε οι περισσότερες μαμάδες επιστρέφουν στη δουλειά. Λένε «έμεινα μαζί του για 2-3 μήνες». Όμως τώρα είναι σημαντικό για το παιδί να είναι η μαμά κοντά. Τους προηγούμενους μήνες είναι λίγο πιο συγκεχυμένο, δεν καταλαβαίνει ακόμη. Τώρα έρχεται η γιαγιά, η τροφός, η παιδαγωγός, το πιάνει αλλιώς, του μιλάει αλλιώς.. ακόμη και αν είναι εξίσου καλή με την μητέρα, το παιδί μπερδεύεται, παθαίνει σύγχυση και φόβο. Δε δημιουργήθηκε η ασφάλεια που περίμενε με την επανάληψη και έτσι αρχίζουν τα υποχονδριακά, οι φόβοι θανάτου, αυτούς του έξι με οχτώ μήνες. Αν η μητέρα είναι αρκετά καλή, το βρέφος πρέπει να μάθει να δέχεται και μερικές απογοητεύσεις, κάποιες ματαιώσεις. Αλλιώς δεν μπορεί να τις δεχτεί και από τότε έχει τάση για κατάθλιψη και θυμό.

Ματθαίος Γιωσαφάτ, Ψυχίατρος- Ψυχαναλυτής, Μεγαλώνοντας μέσα στην Ελληνική Οικογένεια, Εκδ. Αρμός

Φωτογραφία, Arbus Diane