φωτ.: Αγγελική Φωτούχου
Γιατί οι ψυχολογικοί αποχωρισμοί της παιδικής ηλικίας είναι οι αποσκευές για το ταξίδι στην ενήλικη ζωή; Πως και γιατί να βοηθήσουμε τα παιδιά να επιτύχουν την αυτονομία τους; Ο Τρύφωνας Ζαχαριάδης, συγγραφέας–ψυχαναλυτικός θεραπευτής, απαντά στην ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Κατερίνα Μαγγανά.
Η ανθρώπινη ανάγκη για συντροφικότητα και οι αναπόφευκτοι αποχωρισμοί που θα συναντήσουμε στην πορεία της ζωής είναι από τους ισχυρότερους πόλους της ύπαρξης μας. Η πρόσφατη κυκλοφορία του εξαιρετικά ενδιαφέροντος βιβλίου «Συντροφικότητα – Αποχωρισμός» του Τρ. Ζαχαριάδη (εκδόσεις Αρμός), μας έδωσε την αφορμή να κάνουμε μια ουσιαστική συζήτηση για τα μεγάλα αυτά θέματα της ζωής μας.
Κ.Μαγγανά: «Η συντροφικότητα και ο αποχωρισμός χρήζουν παιδείας», μια φράση εμβληματική στο κείμενό σας. Για ποια παιδεία μιλάμε;
Τρ.Ζαχαριάδης: Εκείνη που έχει σχέση με τη συναισθηματική εκπαίδευση ενός παιδιού. Ο ικανός γονιός πετυχαίνει το στόχο του όταν διευκολύνει το παιδί να αποχωρίζεται βρεφικές ανάγκες, συμπεριφορές πρώιμων παιδικών χρόνων και αισθηματικές συναλλαγές που συντηρούν και κατοχυρώνουν στη ζωή του την παντοδυναμία της γονικής φιγούρας. Η συντροφική σχέση με το παιδί εννοείται προσφέρει ικανοποίηση και στις δύο πλευρές. Ως γονείς όμως δεν γίνεται να τα μεγαλώνουμε ελπίζοντας ότι θα μας συντροφεύουν για πάντα. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε λαθρεπιβάτες στη ζωή και τα όνειρά τους. Είναι τραγικό να νιώθουμε ικανοποίηση όταν κάθε φορά που δοκιμάζουν να απελευθερωθούν από εμάς αισθάνονται ότι μας προδίδουν και ενοχοποιούν την ανάγκη τους για αυτονόμηση.
Κ.Μαγγανά: Εντοπίζετε λεκτικά στο βιβλίο την πηγή του αισθήματος της ενοχής στην αυτονόμηση, πως δηλαδή αρκετά παιδιά που επιτυγχάνουν την αυτονομία τους αναπτύσσουν ταυτόχρονα ενοχές απέναντι στους γονείς. Continue reading
Αερόστατο 