φωτ.: Δημήτρης Παπαδάκος
Για τους εραστές-συντρόφους της ζωής μας, έχουμε την φαντασίωση-προσδοκία ότι είναι οι «θεραπευτές των τραυμάτων μας». Ελπίζουμε ότι από αυτούς θα πάρουμε ότι δεν μας έδωσαν οι γονείς μας και τους χωρίζουμε όχι γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που θα θέλαμε να γίνουν και δεν έγιναν.
Και τι είναι ο έρωτας?
Είναι το επιστέγασμα όλων των συναισθημάτων. Πρωταρχικό και αρχέγονο. Πηγαίο και ζωογόνο. Συναίσθημα βαθύ που γεννιέται από την εξιδανίκευση της μητρικής αγκαλιάς. Είναι όλα όσα είχαμε και όλα όσα δεν είχαμε. Όλα εκείνα που στερηθήκαμε και όλα εκείνα που μας έδωσαν απλόχερα. Από τα μάτια λένε ότι πιάνεται και γίνεται φιλί. Από ποιο βλέμμα όμως ξεκινάει? Από εκείνο το βλέμμα το ανείπωτο, το ανεκδιήγητο, το ανέκδοτο, το μητρικό. Εκείνο το βλέμμα που αναζητάμε εναγωνίως στο μελλοντικό μας εραστή. Είναι ο καθρέφτης της εσωτερικευμένης μάνας, η αντανάκλαση της ψευδαίσθησης της μοναδικότητας του είδους μας. Αυτό που ερωτευόμαστε δεν είναι το άτομο, αλλά η εικόνα που προβάλλουμε πάνω σε αυτό.
φωτ.: Garry Winogrand
Η ματαιότητα των ουσιωδών ερώτων
Tι είναι ο έρωτας;
Ο έρωτας είναι μία ιδιότυπη σύνδεση ανάμεσα στη μαγεία και τα πράγματα. Ειδοποιό στοιχείο της είναι μία τρομακτική απαίτηση. Η απαίτηση για προνομιακή (και, συνήθως, αποκλειστική) θέση μέσα στον πόθο και, ευρύτερα, στην ψυχή του άλλου. Δεν υφίσταται έρωτας που να μην εμπεριέχει και μια απαίτηση πόθου – απαίτηση τελικά και σαρκική. Όμως ο πόθος δεν εξαντλεί το παιχνίδι. Continue reading
Αερόστατο 