Και τι είναι ο έρωτας?

Είναι το επιστέγασμα όλων των συναισθημάτων. Πρωταρχικό και αρχέγονο. Πηγαίο και ζωογόνο. Συναίσθημα βαθύ που γεννιέται από την εξιδανίκευση της μητρικής αγκαλιάς. Είναι όλα όσα είχαμε και όλα όσα δεν είχαμε. Όλα εκείνα που στερηθήκαμε και όλα εκείνα που μας έδωσαν απλόχερα. Από τα μάτια λένε ότι πιάνεται και γίνεται φιλί. Από ποιο βλέμμα όμως ξεκινάει? Από εκείνο το βλέμμα το ανείπωτο, το ανεκδιήγητο, το ανέκδοτο, το μητρικό. Εκείνο το βλέμμα που αναζητάμε εναγωνίως στο μελλοντικό μας εραστή. Είναι ο καθρέφτης της εσωτερικευμένης μάνας, η αντανάκλαση της ψευδαίσθησης της μοναδικότητας του είδους μας. Αυτό που ερωτευόμαστε δεν είναι το άτομο, αλλά η εικόνα που προβάλλουμε πάνω σε αυτό.

Ο έρωτας είναι η έλξη που βιώνουμε μέσα μας προς την  πλήρη συγχώνευση με κάποιο άλλο άτομο και το στοίχημα κάθε φορά είναι αν θα την αντέξουμε ή θα νιώθουμε ασφυξία μέσα σε αυτή. Πάντα τα ίδια ασυνείδητα ερωτήματα στοιχειώνουν και απελευθερώνουν το κάθε φιλί.

Είναι ο έρωτας τόσο δυνατός ώστε να μπορέσει να μετουσιωθεί σε αγάπη ή αυτό καταστρέφεται από τα βέλη του? Αγαπά ο καθένας τον εαυτό του για να μπορέσει να αγαπήσει και τον εραστή του?   Η μήπως περιπλανιέται στους κήπους του έρωτα για να βρει καταφύγιο και να προστατευθεί από τις χίμαιρες του παρελθόντος?

Όλοι, σε ασυνείδητο επίπεδο, αισθανόμαστε ότι γεννηθήκαμε ως μονομάχοι της μητρικής αγκαλιάς και για να ξεπεράσουμε την τελική ήττα μας, αναζητούμε παρηγοριά στα νανουρίσματα των παρελθοντικών, τωρινών και μελλοντικών μας εραστών.